ولسوالی (شهرستان) بهسود در میدان-وردگ، ولسوالی های یکاولنگ، ورس، سیغان و پنجاب در بامیان و شهرستان و میرامور در دایکندی، از مناطقی هستند که گفته می شود صدها خانواده از ساکنان آنها به دلیل خشکسالی امسال، روستاهای خود را ترک گفته اند.
ساکنان این ولایت ها گفته اند که هزاران جریب زمین مزروعی للمی (دیمی) کاملاً غیرقابل کشت شده و بخش عمده کشتزارهای آبی در دره ها هم به خاطر کم آبی خشک شده است.
محمد حسین، از ساکنان ولسوالی یکاولنگ ولایت بامیان گفت: "امسال اکثر کشتزارهای گندم آبی، رشقه (یونجه)، علفزارها و کشتزارهای للمی خشک شده. حالا فصل درو کشتزارها نزدیک است، اما به کشتزارها آب نرسیده و اگر امسال مردم از زمینهای خود حاصل نگیرند، در زمستان مواد خوراکی نخواهند داشت."
او افزود: "وقتی که رشقه وعلف نباشد، گاو و گوسفند هم نگهداشته نمی شود. خیلی از مردم یکاولنگ زمین و خانه های خود را ترک گفته و به کابل یا شهرهای دیگر افغانستان رفته اند. من یک مقدار زمین دارم که همه ساله حاصلات خوبی از آن می گرفتم، اما امسال بیشتر کشتزار من قبل از رسیدن به ثمر خشک شده است."
مشکلات دسترسی به آب آشامیدنی
اقتصاد خانواده‌ها در هزاره‌جات متکی به کشاورزی سنتی است، اما خشک شدن این کشتزارها باعث رو آوردن آنها به شهرها شده است.
دامنه خشکسالی در مناطق کوهستانی مرکزی افغانستان از زمین های زراعتی هم فراتر رفته و در برخی محلات مردم با کمبود و حتی نبود آب آشامیدنی هم مواجه هستند.
در برخی مناطق ولسوالی ها و مرکز ولایت بامیان، چاه های آب خشک شده و مردم مجبورند برای تهیه آب آشامیدنی چندین کیلومتر فاصله را طی کنند ـ چیزی که مردم را به شدت نگران کرده و انتقادها علیه مقامات دولتی مبنی بر عدم توجه به رفع مشکلات و نیازمندیهای مردم را برانگیخته است.
عبدالله ساکن مرکز بامیان گفت: "من تا حالا چند بار چاه آب خانه ام را کنده ام، اما هر بار که کنده ام، سه روز بعد دو باره خشک شده، دیگر توانایی این همه کار را ندارم. خیلی مردم با مرکب از راههای دور آب خوردن می آورند، حکومت محلی هم هیچ توجه به این مشکل مردم ندارد. بدون آب نمی شود زندگی کرد."
ارتفاع ولایات مرکزی افغانستان از سطح دریا به بیش از دو هزار و پانصد متر می رسد و منابع عمده آبی این مناطق به برف ذخیره شده در ارتفاعات کوه بابا بستگی دارد که گفته می شود برف این ارتفاعات امسال زودتر از سالهای قبل آب شده است.
